Nicaragua 2015 - Heenreis

Het is inmiddels drie volle en actieve weken geleden dat ik ben vertrokken. Het maken van een weblog was een tikkeltje lastig doordat ik geen laptop bij me heb. Gelukkig mag ik de computer van m´n gastgezin gebruiken om jullie toch te voorzien van een update. Hieronder staat alleen het eerste weekend beschreven, volgende logs beslaan elk 1 week.

Na een nacht van 3 uur ben ik vrijdag 13 februari ben ik rond 5:00u vertrokken naar Schiphol. Ik had besloten om langs Den Haag NOI te reizen, wat uiteindelijk zeer goed uitpakte: er bleek rond Rotterdam Centraal een reeks vertragingen opgetreden te zijn waar ik op deze manier geen last van had. Op Schiphol was het wat zoeken naar de juiste gate, maar erg ingewikkeld was het niet. Alles waar ik ook maar een beetje over twijfelde, vroeg ik na.

De vlucht was erg ontspannen. Het sterke Amerikaanse accent van de steward(essen) viel erg op, maar was ook te verwachten aangezien ik met United Airlines vloog. Het eten was culinair niet heel hoogstaand, maar smaakte prima. Ik heb de vlucht een beetje gedommeld, boeken gelezen en een film bekeken. Achteraf gezien was de vlucht van 14 uur relatief vlot voorbij.

De aankomst in Houston verliep heel soepel. Ik heb een tijdje met een kop koffie door het vliegveld van Houston gedwaald, gewoon omdat het kon. Toen ik eenmaal besloot de shuttle naar m´n hotel op te zoeken, had ik nog bijna 2 uur (en een duur telefoontje) nodig om de juiste opstapplek te vinden. Eenmaal afgezet bij het relatief eenvoudige hotel, heb ik m´n spullen gedumpt en plannen gemaakt voor het diner. In de omgeving van het hotel is niet veel te doen, op een paar restaurants na. Gelukkig lag op 4 á 5 km afstand het stadje Humble. Ik ben hier op m´n gemakje naar toe gewandeld, terwijl ik genoot van de ´Amerikaansheid´ van de omgeving. De afstanden zijn groot en niet ingericht op wandelaars zoals ik. De totale desinteresse voor voetpaden is bizar. Bij kruispunten zijn er stoplichten voor voetgangers, maar die zijn zelden aangesloten op een voetpad - je loopt gewoon de berm in en je mag het verder zelf uitzoeken. Verder is de verkeerschaos op een vrijdagavond als deze immens. Gigantische parkeerterreinen moeten deze massa auto´s kwijt, wat tenauwernood lukt. In de verkeerschaos kreeg ik semi-existentiele vragen (wat doe ik hier in hemelsnaam?), maar het had ook iets avontuurlijks.

Bij zonsondergang liep ik Humble binnen langs een grote centrale weg. Dit beeld had een sterke Tarantino-achtige vibe, dus veel Amerikaanser wordt het niet. Ik heb een vierkante hamburger gegeten bij Wendy´s en ben doorgestruind naar de Wallmart. Ik heb niet veel gekocht (alleen wat beef jerkey en een cadeautje voor m´n gastgezin), maar het was geinig om eens een Wallmart te bezoeken. Nadat ik weer in m´n hotel was aangekomen, bedacht ik me dat het tof was om de VS zo kort en intens mee te maken... Maar ik had er eigenlijk ook wel weer genoeg van. Ik had veel meer zin in Nicaragua.

De wekker ging de volgende ochtend wederom vroeg, en met een cinnamon roll als ontbijt ben ik de shuttle naar Houston International ingedoken. Ik had een marge van 3 uur genomen voor het inchecken, maar ik had slechts 20 minuten nodig om in te checken en door de douane te komen. Het was opvallend hoe licht de douane was: blijkbaar maken ze zich in The States meer zorgen om wat het land in komt dan wat er uit gaat. Ik heb een donut gehaald (because ´Murica) en heb de vertrekhal wat verkend en schaapachtig de prachtige zonsopgang bekeken.

Het kleinere en veel eenvoudigere vliegtuig had een uurtje vertraging in verband met een mogelijk lek. Dit bleek achteraf allemaal mee te vallen. Na een vlucht van circa 4 uur kwamen we aan in de hoofdstad van Nicaragua: Managua. Voor het landen hadden we al een waanzinnig uitzicht op enkele van de vele vulkanen die Nicaragua rijk is. Na het landen liet de bijzonder vriendelijke (en vooraf geregelde) taxichauffeur Donaldo zich makkelijk vinden, dus vertrokken we snel richting Granada. We hebben langs de weg nog wat watermeloen gehaald (in het kader van ´Welkom in Nicaragua´). Het ritje was gezellig en erg informatief.

In Granada werd ik hartelijk binnengehaald bij mijn gastmoeder Carmen, die samen met haar vader en dochter dicht bij het centrum van de stad woont. Het huis is redelijk smal en diep. Opvallend is het achterste gedeelte met de badkamer en keuken, waar een groot deel van het dak ´open´ is. Mijn slaapkamer is niet heel groot, maar wel voldoende groot voor een tweepersoons bed. In de praktijk bleek mijn Spaans toch niet zo goed als dat ik dacht. Omdat Carmen geen Engels spreekt en haar Spaans erg snel en met een accent naar buiten brengt, hadden we wat communicatieve opstartproblemen. Met behulp van de engelsprekende familie van Carmen is er toch een basis gelegd. Ik heb heerlijk gegeten en ben daarna nog even naar de supermarkt gegaan, om wat cola en chips te halen. Deze combinatie wordt geadviseerd om veel zouten en mineralen aan te vullen die je (vooral de eerste dagen) verliest. Door Gabriel, de zoon van Carmen, werd geadviseerd om een taxi te nemen naar de supermarkt, wat ik ook braaf gedaan heb. De supermarkt is nog geen 5 minuten lopen, maar het zou niet veilig zijn (al bleek dat later heel erg mee te vallen).