Nicaragua 2015 - week 1

Na een goede nachtrust werd mij die zondagochtend een uitstekend ontbijt voorgeschoteld. Het bestond uit gaillo pinto (tradioneel gerecht, bestaande uit gefrituurde bonen met rijst), met gefrituurde banaan, salade en kippenkluifjes. Mijn gastmoeder heeft moeite om mijn naam uit te spreken, dus heeft ze de nickname ´Dani´ voor me bedacht, wat ik best geinig vind klinken. Na het ontbijt ben ik begonnen aan m´n planning voor de dag: een wandeling door Granada. Langs wat drukkere wegen ben ik naar Parque Central gelopen, waar ik aangenaam verrast werd. Op foto´s die ik Nederland zag leek dit plein kaal en saai, maar dat is totaal niet het geval. Het plein is erg groen en ziet er prachtig en gezellig uit, met veel kraampjes, koetsjes en wat al niet meer.

Langs de Calle la Calzada (die ook wel Gringo Street genoemd wordt vanwege de vele blanke toeristen die daar zitten), ben ik naar Lake Nicaragua gelopen. Langs de ´kust´ bevindt zich de Centro Turistico, waar ironisch genoeg eigenlijk alleen locals zitten. ´s Nachts blijkt deze locatie vrij gevaarlijk te zijn. Na een tijdje ben ik teruggelopen naar Parque Central via een wat armere wijk, die letterlijk één straat naast het luxe Calle la Calzada ligt. Het is opvallend hoe dicht arm en rijk in deze stad naast elkaar liggen. Aanvankelijk vond ik dit vrij schokkend, maar na een tijdje went dit. Ik weet niet of dat een goede of slechte ontwikkeling is, maar het is in ieder geval opvallend.

M´n volgende halte was de markt van Granada, wat precies is wat je van een Zuid-Amerikaanse markt verwacht. Het is smal, het stinkt, het is hectisch en bovenal spectaculair. De markt van Rotterdam is er niets bij, het was een attractie op zich. Uiteindelijk ben ik gaan lunchen bij een prima zaak, waar ik er achter kwam dat naast de prijs op de menukaart er ook nog belastingen en fooien aan de rekening worden toegevoegd - waarbij fooien gewenst, maar min of meer optioneel zijn. Het zijn van die Amerikaanse dingetjes die het continent op een vreemde manier charmant maken.

Bij aankomst thuis kwam ik twee Nederlandse studentes tegen, waarvan er één in hetzelfde huis verblijft als ik. Zij kwamen die dag terug van een bezoek aan San Juan del Sur, een surfstadje dat ze samen met een grote groep Nederlanders van mijn taalschool het weekend hadden doorgebracht. We zijn direct doorgegaan naar een luxe hotel met zwembad, dat om de hoek ligt. Het is weer typisch zo´n plek voor toeristen, maar na een flinke wandeling was een duik toch wel erg lekker.

De volgende dag was maandag, mijn eerste dag taalles. ´s Ochtends kregen we van onze gastmoeder een grote kom met vers fruit (watermeloen, banaan, ananas, etc). Dit was uiteraard heerlijk, maar bleek achteraf niet substantieel genoeg. Op de taalschool waren er een stuk of 8 Nederlandse studenten, een Belg, een Zwitsers studente en een Duitse vrouw van middelbare leeftijd. De lessen worden 1 op 1 gegeven, wat erg intensief en leerzaam is.

Na de lunch zijn we als activiteit met de groep naar een basisschool in de buurt gegaan om te zien hoe de lessen gegeven worden. Voor in de klas stelden we ons voor en konden vragen over en weer beantwoorden. Ook de pauze zijn we gebleven, waar we in teams met en tegen de kinderen voetbalden. Het was één grote chaos, maar het was hilarisch. Achteraf zijn we nog even door Granada gaan lopen met de studenten en wat gaan eten bij een café naast de school. Deze locatie is echt fantastisch: goedkoop, lekker en de eigenaars zijn ontzettend aardig. Ik ben hier in de weken die volgden nog vaak naar teruggegaan.

´s Avonds zijn we na het eten naar een paar dichters gegaan, die voor een kerk hun praatje hielden in verband met het jaarlijkse dichtfestival van Granada. Hier begrepen we niets van, dus zijn naar een pub gewandeld voor een biertje en om met de hele groep mee te doen met de pubquiz, wat erg vermakelijk was... En erg westers.

Dinsdag zijn we in de middag naar de vulkaan van Masaya geweest. Dit was erg indrukwekkend: deze vulkaan is niet echt heel actief meer, maar heeft in zijn krater nog veel dampen hangen. Dit ziet er imposant uit en de sfeer was uitstekend. ´s avonds zijn we nog even wezen kijken naar een concert in Granada geweest, wat niet veel voorstelde.

Woensdag was de les wederom intensief, maar er leek al wat vooruitgang geboekt. Een gesprekje over de politiek en dergelijke onderwerpen zat er al in. In de middag gingen we naar een optocht, die erg kleurrijk en divers was, zoals het Nicaragua betaamt.

Donderdag hadden we in de middag vrij, waar ik niets noemenswaardigs heb gedaan. De volgende dag zijn we in de middag naar een fort in de buurt van Masaya gegaan. We reisden achterin een pickup truck, wat erg vermakelijk was. Het fort bevond zich op de top van een flinke heuvel. De klim was intensief, maar relatief kort. Wederom was het een fotogenieke locatie met een prachtig uitzicht op de vulkaan van Masaya, het meer, de lagune en vele andere vulkanen.

Na terugkomst hebben we de tassen gepakt, waarna ik met twee andere studenten naar León ben gereisd om daar het weekend door te brengen. De busreis via Managua verliep vlot, mede doordat iedereen sliep en de express-bussen vrij comfortabel waren (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de grote, gele chicken-bussen). In León hebben we het hostel opgezocht. Ze zaten vol, dus ik ben om de hoek in een ander hostel geregeld. Hier had ik een privékamer, in tegenstelling tot de zalen voor circa 12 man van het andere hostel. We zijn met z´n drieen uit eten gegaan en zijn naar de bios geweest. Hierna was iedereen kapot, dus zijn we gaan pitten.

De volgende dag was de hoofdactiviteit het bezoeken van de Cerro Negro. De bus naar deze berg vertrok pas in de middag, dus ben ik in de ochtend na een gezamenlijk ontbijt nog even alleen León in geweest. De stad is echt prachtig, met een heel andere sfeer dan Granada. Je hebt er meer backpackers en de straten zijn wat nauwer. Het lijkt soms wel één grote markt. Verder heeft León een grote geschiedenis met belangrijke Nicaraguaanse schrijvers (o.a. Rubén Darío). Om 13:00 vertrok de bus met circa 12 andere toeristen naar de Cerro Negro. We weken al redelijk snel van de geasfalteerde weg naar een belachelijk hobbelige weg. Bij elke hobbel kregen alle inzittenden enige ´air time´, wat op zich wel een vermakelijk tafereel was. Eenmaal aangekomen bij de Cerro Negro begon een verrassend intensieve klim, terwijl iedereen natuurlijk ook z´n eigen board (ofwel, plank met een touwtje) moest dragen. Halverwege kwamen we op een punt waar we bijna wegwaaiden, maar op de top was de wind zelfs nog harder. Ik heb geen idee welke snelheid het was, maar ik zou het op z´n minst definieren als ´stormachtig´. We hadden een prachtig uitzicht, waarbij de wolken prachtige accenten in het vlakke landschap maakten en de bergen en vulkanen de achtergrond vulden. Verder voelde het ontzettend warm aan als je 10-20 centimeter in het vulkaanoppervlak graafde, wat bijna een tikkeltje verontrustend is ;)

Na enige tijd was het tijd om te vulcanoboarden: aan de niet-winderige kant bestaat de vulkaan uit een heel licht en fijn soort grind, waar je al zittend op je board vanaf kan glijden. We kregen beschermende kleding, wat ook wel nodig was. De snelheid van het boarden is gigantisch hoog, wat ontzettend gaaf is. Ik had de activiteit een beetje onderschat en ben in m´n arrogantie 3 keer flink onderuit gegaan - maar dit was allemaal niets ernstigs. Één keer werd ik iets verder naar beneden geslingerd, waardoor ik 4 meter naar boven moest kruipen, omdat daar m´n board lag. Deze activiteit kostte me een dikke minuut, omdat het praktisch onmogelijk is om grip te krijgen... Omdat ik als eerste vertrok, had ik eenmaal beneden een fantastisch uitzicht op de andere boarders, die ook regelmatig op hun plaat gingen.

Eenmaal beneden, liepen we terug naar de bus. Hier kregen we watermeloen en ander fruit, wat absoluut fanastisch smaakte na zo´n activiteit. Vervolgens hadden we een ongelofelijk mooi uitzicht op de zonsondergang... Het was lang geleden dat ik op m´n gemak naar een zonsondergang heb gekeken - te lang. Na dit fotogenieke moment zijn we terug naar León gegaan om te dineren met... een lekker Westerse pizza. ´s Avonds wilden we gaan stappen, maar na een rondje door de stad, bleek dat zaterdagavond een intens saaie avond is in León: er was echt niets te doen. Na een drankje her en der zijn we lekker gaan pitten.

De volgende dag draaide vooral om de terugreis, die we via León Viejo wilde maken. Dit is het oude León, dat lang geleden door een vulkaan was vernietigd. De dames hadden er niet heel veel zin in, maar ik wilde het erg graag zien. Uiteindelijk bleek het een redelijk saaie aangelegenheid. De ruines waren niet meer dan een paar muurtjes en wat losse stenen. De hoogtepunten van de dag waren de overgebleven pizza als lunch en een prachtig uitzicht op Lake Managua. Omdat het openbaar vervoer al redelijk vroeg in de middag/avond plat gaat, zijn we bijtijds teruggegaan naar Managua, om de bus te pakken naar Granada.